Երևանը շարժման մեջ է, քաղաքի տարբեր հատվածներում սկսվող ու բոլորովին այլ հատվածներում զարգացող երթերն ու անհնազանդության ակցիաները երևանցիներին պահում են միշտ զգաստ ու պատրաստ վիճակում:

Այս պայմաններում լրագրողները ֆիզիկապես պարզապես չեն հասցնում լինել այն բոլոր կետերում, որտեղ կարելի է ոչ միայն առնվազն որոշ ժամանակ ստատիկ դիրքով ապահովել ուղիղ հեռարձակումը, այլև պարզապես լինել որպես հպանցիկ եղանակով արձանագրողներ:

Ցրված ու արագ փոփոխվող դեպքի վայրերը լրջորեն վերափոխեցին մեդիա դաշտը, որտեղ լրագրողները այլևս չունեն ակտուալ ինֆորմացիա փոխանցելու մենաշնորհ:

Այն, ինչը ակտուալ է կոնկրետ վայրում ու կոնկրետ ժամանակահատվածում, մի քանի րոպե հետո տեղաշարժվում է դեպի քաղաքի մյուս փողոցը:

Կամ էլ՝ բռնկվում է ու տևում միաժամանակ և զուգահեռաբար մի քանի վայրերում:

Տեսածն արձանագրելու ու տեսածին արձագանքելու դերակատարումը արդեն ոչ միայն լրագրողներինն է, այլև յուրաքանչյուր մարդու, որը գտնվում է «հիմա և այստեղ» կոչված կետում ու դառնում է որևէ միջադեպի վկա:

Բնականաբար սմարթֆոն ունեն գրեթե բոլորը, բնականաբար շատերն ունեն նաև ինտերնետ կապ, բնականաբար բոլորն ունեն ցանկություն՝ օգտակար լինելու:

Եվ այդ եռամիասնության շնորհիվ բոլորը նկարահանում են ու արագ տարածում իրենց նյութերը:

Ընդ որում՝ այնքան ժամանակ, որքան կհերիքի սմարթֆոնի լիցքը:

Այս իրավիճակը կարելի է անվանել «զանգվածային հեռարձակում», և այն ոչ մի կապ չունի զանգվածային լրատվամիջոցների հետ:

Սա նոր հնարավորություն է լրատվամիջոցների համար, որոնք «Քայլ արա, մերժիր Սերժին» ակցիաների ժամանակ արդեն իսկ աշխատում են գերլարված, շուրջօրյա ռեժիմով ու պիտի հաշվի առնեն ոչ միայն սեփական ռեսուրսները, այլև այն ամենը, ինչը կարող է առաջարկել հեռարձակող քաղաքը:

Սա է պահանջում կետային դեպքերի տրամաբանությունը: Երբ կարևոր կետ չկա,  կարևոր են տարբեր կետերը:

Այդ կետերին արձագանքելը չի էլ կարելի համարել քաղաքացիական լրագրություն, քանի որ պարզապես լրագրություն չէ: Ավելի շուտ՝ քաղաքացիական պարտք ու նաև հաճույք է:

Միջադեպերի վկա լինելը և այդ մասին տեղեկացնելը իրոք հաճելի պարտականություն է, նույնիսկ եթե վկա ես բռնության ու անարդարության դրսևորումների, քանի որ գիտես, որ քո արածը պետք է:

Նունե Հախվերդյան
Լուսանկարները՝ Սոնա Քոչարյանի, Գագիկ Աղբալյանի, Անահիտ Դանիելյանի