Ես չգիտեմ` ուրիշ երկրներում մարդիկ ինչպես են հեռուստացույց նայում, բայց նկատել եմ, որ մեզանում մարդիկ հեռուստացույց նայելիս հեռուստավահանակը (պուլտ) չափից ավելի են օգտագործում: Դրա հիմնական պատճառն ամենեւին էլ մեր հեռուստահաղորդումների անհետաքրքիր լինելը չի. հիմնական պատճառն այն է, որ մեր հեռուստաալիքները չափազանց շատ են. մեր բնակչության թվի համեմատ, իհարկե: Ասածս, իհարկե, նաեւ չի նշանակում, թե` մեր հեռուստատեսային հաղորդումները հետաքրքիր են: Ընդամենը ուզում եմ ասել, որ երեք միլիոնանոց հանրապետության համար երեք կամ չորս հեռուստաալիքը լրիվ բավական էր: Էդ դեպքում միգուցե հաղորդումներն ավելի հետաքրքիր ստացվեին: Ինչպես նաեւ՝ սերիալները: Ինչպես նաեւ` լրատվական թողարկումները: Ինչպես նաեւ` մարզական ու մյուս հաղորդումները: Նույնը կարելի է ասել թերթերի ու ամսագրերի մասին:
Քանակի առումով դրանք կբավականացնեին մի չափազանց մեծ երկրի, չնայած, եթե դրանց բոլորի տպաքանակը գումարեք իրար, հազիվ թե մի պատկառելի թերթի տպաքանակ ստացվի: Նույնը կարելի է ասել մեզանում լրագրողուհիների քանակի իմաստով: Մենք շատ ենք խոսում մեր կովկասյան ու ասիական մենթալիտետից, բայց ակնհայտ փաստ է, որ մեզանում լրագրողուհիները տղամարդ լրագրողների համեմատ չափազանց շատ են. շատ ավելի շատ, քան նույնիսկ ամենազարգացած եվրոպական երկրներում: Դրա պատճառներն, իհարկե, առայժմ ուսումնասիրված ու հայտնաբերված չեն, բայց դրանց պատճառների ուսումնասիրությունն ու հայտնաբերումն ամենեւին էլ անշնորհակալ աշխատանք չի: Էդ աշխատանքը կփորձենք կատարել, եթե, իհարկե, կարողանանք թափանցել էդ երեւույթի խորքերը: Ընթացքում, իհարկե:
Կարելի է շատության թեման շարունակելով` անդրադառնալ նաեւ մեր կայքերի առատությանը, սակայն հասկանալով, որ առանց այդ էլ ասածներս չափազանց վիճելի են` մանավանդ ժողովրդավարության ու աշխատատեղերի իմաստով, ուզում եմ ոգեւորությունս զսպելով արգելակել:
Այնուամենայնիվ, ինչքան էլ ինքնազսպվենք, շատության մասին խոսելիս չենք կարող չանդրադառնալ մեր հեռուստասերիալների առատությանը: Ցավալի է, իհարկե, որ դրանց շատությունը ոչ մի կերպ չի վերածվում բազմազանության: Մեր քրեաշունչ հեռուստասերիալները երկվորյակների պես նման են իրար, եւ չնայած մեր կյանքն էլ է բավական քրեաշունչ, այդուհանդերձ, օրվա մեջ մի քանի անգամ տարբեր ալիքներով մեզ հրամցվող հեռուստասերիալները շատ են տարբերվում մեր ապրած կյանքից: Ցավոք սրտի, սերիալների ողջ դրականն էլ է կապված զուտ աշխատատեղերի ու աշխատավարձերի հետ: Այսուհանդերձ, շատ ուրախալի է, որ ռեժիսորների, սցենարիստների ու մանավանդ դերասանների մի ստվար բանակ սերիալների շնարհիվ հացի տեր դարձավ եւ այսօր արդեն ի վիճակի է առավել հոգեւոր դերակատարության:
Առայժմ բավարարվենք մեր այս հավակնոտ ու անկանխատեսելի հայտով. անկանխատեսելի էն առումով, որ ինքս էլ չգիտեմ` առաջիկայում որ ուղղությամբ եմ ուշքս ու միտքս ուղղորդելու: Միայն մի բան գիտեմ. մակերեսայնության վտանգը միշտ կա, որովհետեւ ես էլ մեկն եմ նրանցից, ովքեր ոչ թե հեռուստացույց են նայում, այլ ընդամենը հեռուստացույցի վահանակն են աշխատացնում: Եվ թերթ կարդալու փոխարեն էլ էդ թերթերն ընդամենը թերթում են: Եվ պատճառների մասին առայժմ չեն մտածում: Բայց հասկանում են, որ, այնուամենայնիվ, մտածել պետք է: Նաեւ հասկանում են, որ ինչ-որ բան, այնուամենայնիվ, արժե փոխել: Դեպի լավը, իհարկե: Բայց միաժամանակ հասկանում են նաեւ, որ խորհուրդ տալը չափազանց հեշտ է: Եվ, հասկանալով հանդերձ, խորհուրդներ են տալիս: Եվ տրամադրված են շարունակել:
Արմեն Շեկոյան
Սյունակում արտահայտված մտքերը պատկանում են հեղինակին եւ կարող են չհամընկնել media.am-ի տեսակետների հետ:
Մեկնաբանել
Media.am-ի ընթերցողների մեկնաբանությունները հրապարակվում են մոդերացիայից հետո: Կոչ ենք անում մեր ընթերցողներին անանուն մեկնաբանություններ չթողնել: Միշտ հաճելի է իմանալ, թե ում հետ ես խոսում:
Media.am-ը չի հրապարակի զրպարտություն, վիրավորանք, սպառնալիք, ատելություն, կանխակալ վերաբերմունք, անպարկեշտ բառեր եւ արտահայտություններ պարունակող մեկնաբանությունները կամ անընդունելի համարվող այլ բովանդակություն: