Պատկերապատումներով ներկայացնելով խոհանոցային գործողությունները, կարողացաք դարձնել դրանք հեղինակային, քանի որ նկարազարդումը չի հավակնում լինել փաստ: Այն մեկնաբանություն է: Դա՞ էր նպատակը:

Իհարկե: Գիրքը ծնվել է ընտանեկան պատմություններից: Ես պատրաստում էի, Գիյոմը նկարում էր, ու այդպես առաջացավ միտք, որ բաղադրատոմսերը կարելի է ներկայացնել ոչ թե դասական ձևով (գրամներով, չափերով, մշակման տևողությամբ) այլ որպես պատմություն:

Պատկերապատման գրքի բոլոր հերոսները իրական մարդիկ են, ես նրանց մասին պատմում էի Գիյոմին, նաև ցույց էի տալիս լուսանկարներ, բայց ի վերջո, պերսոնաժները դարձան այնպիսին, ինչպես նրանց պատկերացրեց Գիյոմը:

Օրինակ, պատմեցի, որ հայերը լեռների երկրում են ապրում, ու Գիյոմն այնպես  պատկերեց հորս, որ նա իրեն չճանաչեց «լեռնեցի» հերոսի մաշկում:

Ո՞րն է ավելի հաջող մարքեթինգային քայլ՝ պատրաստման պրոցեսի գեղեցիկ ու դոկումենտալ լուսանկարումը, թե՞ միտումնավոր պարզեցված ոճով պատկերապատումը: Ասենք, իրակա՞ն գազարի պատկերն է նախընտրելի, թե՞ ձեռքով նկարածի:

Ես ունեմ այդ հարցի պատասխանը, թեև իմ գրքերում ու հոդվածներում հավասարապես օգտագործում եմ և՛ լուսանկարները, և՛ պատկերապատումները:

Օրինակ, «Բոքյուս մագազին» հանդեսի ամենամյա թողարկումներում մենք գեղեցիկ, շքեղ ֆոտոշարքեր ենք անում՝ իլյուստրացնելով ուտելու ու խմելու հետ կապված ամեն բան՝ վարվելակերպի կանոնները, տեխնիկան, բրենդները: Լուսանկարները անում է իմ ամուսին Էմանուել Օժերը:

Բայց գիտեմ, որ պրոֆեսիոնալ լուսանկարները կարող են և խանգարել:

Հաճախ, երբ մարդիկ տեսնում են գեղեցիկ, որակով ու պրոֆեսիոնալ արված լուսանկարներ, որոնք պատկերում են թանկարժեք սարքերով ու սպասքով մատուցվող ուտեստներ, նրանց մոտ առաջանում է զգացում, որ իրենք նման կերպ պատրաստել չեն կարող: Դա թեթևաթափ է անում, իսկ պատկերապատումները տպավորություն են թողնում, որ յուրաքանչյուրն էլ կարող է նկարված հերոսի պես կտրատել, եփել, պատրաստել:

Պատկերապատումներն ավելի մատչելի, հասկանալի ու մտերմիկ են դարձնում խոհարարությունը:

Իսկ լրագրությունը՞…

Ես տասը տարի աշխատել եմ «Փարի Մատչում» որպես լրագրող ու միայն վերջին երկու տարում ինձ հնարավորություն տվեցին բացել խոհարարական խորագիր ու զրել բացառապես իմ սիրած թեմայով: Բայց հետո ստիպված թողեցի լրագրությունը, երբ Լիոնում բացեցի ռեստորան ու արդեն անցա բոլորովին այլ գործի:

Իսկ հետո վաճառեցի ռեստորանը, երբ հասկացա, որ ավելի լավ է ներկայացնեմ իմ ամենօրյա խոհարարական պատմությունները:

Իհարկե, ես երբեք չհրաժարվեցի լրագրությունից ու տարբեր հանդեսներում սյունակներ ու հոդվածներ էի գրում: Բայց այդ մեծ դադարը լրագրողի ամենօրյա աշխատանքից օգնեց ինձ ավելի գնահատել մասնագիտությունը:

Եվ հիմա ես ավելի մեծ հաճույքով եմ գրում, քանի որ խոհարարությունն այն մոլորակն է, որը կազմված է տարբեր փոքր, հաճելի ու համեղ բացահայտումներից: Առօրյան հաղթահարվում է, երբ նախաձեռնում ես կամ որպես լրագրող ոգեշնչում ես լսարանին վերափոխել ձանձրալի առօրյան խոհանոցային արկածներով:

Խոհանոցը ոչ միայն ինֆորմացիայի, այլև արժեքների փոխանակում է:

Կարծում եմ՝ նույնը կարելի է ասել լրագրության մասին: Կարևորը տեխնիկական կողմը չէ, մատուցումն է:

Շատ հետաքրքիր բլոգ ունեք, այն լրատվամիջոց է՝ լուրերով, նկարներով, ձեր անհատականությամբ: Խոհարարական բլոգները շատ տարածված են: Դուք մյուս բլոգերներին համարու՞մ եք մրցակից:

Ես բաղադրատոմսեր բլոգում չեմ տեղադրում, ընդամենը մի քանիսը ու այն էլ պատմության հետ կապված: Ավելի շուտ ուղղություն եմ տալիս, խոսելով տարբեր թեմաների մասին: Այդ պատճառով էլ՝ մյուս բլոգերների թշնամին ու մրցակիցը չեմ:

Բլոգների առատությունը ինձ միայն ուրախացնում է, քանի որ բլոգը հնարավորություն է շփվելու շատ մարդկանց հետ:

Դժվարը ճիշտ բլոգ գտնելն է, որովհետև հիմա տեխնոլոգիական հնարավորությունները շատ մեծ են, կարելի է փայլուն ու գեղեցիկ լուսանկարներ անել, ներկայացնել բաղադրատոմսը շշմեցնող իլյուստրացիաներով, բայց իրականում պարզվի, որ լուսանկարն ու բաղադրատոմսը միմյանց չեն համընկնում:

Պետք է գտնել այնպիսի բլոգեր-հեղինակի, որն իսկապես խոհանոցի հետ կապ ունի ու ճիշտ է ներկայացնում խոհանոցային արվեստը:

Ի վերջո, կա՞ ճիշտ ու սխալ բաղադրատոմս:

Բաղադրատոմսը ընդամենը ցուցակ է, որտեղ գրված է, թե ինչը, որքան և երբ պետք է ավելացնել, եփել և այլն… Իսկ իսկական խոհարարական հրաշքը այդ ցուցակի արանքում է, մանրուքներում, որոնք երբեք չես կարող գրել, բացատրել ու առավելևս, հետագայում ճշգրտորեն հետևել:

Օրինակ, ես տատիկիցս եմ սովորել մերել մածունը, կաթի ջերմաստիճանը անպայման ստուգելով ճկույթով, այլապես ոչ մի սարք չի օգնի ճիշտ որոշել այն պահը, թե երբ է պետք ավելացնել մերանը: Պետք է կարողանաս ճկույթը հինգ վայրկյան պահել տաք կաթի մեջ առանց այրվելու:

Եթե կարողացար, ուրեմն ճիշտ պահն է սարքել մածուն: Եվ անպայման տատիկիս նման փաթաթել կաթսան տաք սվիթերով: Այդ դրվագը կա նաև պատկերապատման գրքում:

Ես ինքնաբուխ խոհանոցի կողմնակիցն եմ, և բոլորին խորհուրդ եմ տալիս հիշել, որ բաղադրատոմսը ուտելիք չէ:

Ուտելիքը ամեն անգամ դուք եք ստեղծում:

Ինֆորմացիան չափազանց հագեցրել է մեր առօրյան: Եվ հաճախ թե՛ ինտերնետում, թե՛ հեռուստատեսությամբ փորձում ենք գտնել կոնկրետ  ու կիրառելի ինֆորմացիա: Իսկ խոհարարական շոուն այն ժանր է, որը վեր է օրվա լրահոսից ու հաճելի ժամանց է: Ֆրանսիայում դրանք ունե՞ն պահանջարկ:

Օ, խոհարարական շոուները Ֆրանսիայում մեծ համբավ են վայելում: Դրանք նաև շատ տարբերակված են: Կան մեծ ու հայտնի խոհարարների հեղինակային հաղորդումներ, գյուղական, տնական խոհանոցին նվիրված շարքեր, նաև ունենք շոուներ թեմատիկ բաժանումներով՝ օրինակ, դեսերտներ, պիկնիկ և այլն: Եվ իրոք դրանք պահանջված են:

Երևի խոհարարությունն ավելի մեծ ազդեցություն ունի մեր կյանքի վրա, քան քաղաքականությունը:

Այդպես է: Կարևոր որոշումները միշտ ընդունվում են սեղանի շուրջ:

Հարցազրույցը Նունե Հախվերդյանի