Մայիսի 14-ին Աբովյան քաղաքում նորակառույց սուրբ Հովհաննես Մկրտիչ եկեղեցու բացման արարողությունից հետո մատաղ էր մատուցվել: Եկեղեցու բացմանը ներկա քաղաքական  ու եկեղեցական վերնախավի հեռանալուց հետո ժապավենից այն կողմ գտնվող մարդկանց թույլատրվեց մոտենալ սննդով լի սեղաններին:

Սեղաններին մոտենալու համար ներկաներն իրար հրում էին, սեղաններին մոտ գտնվողները ուտելուց բացի՝ սնունդը լցնում էին նաեւ իրենց պայուսակների մեջ: Սա եկեղեցու բացման արարողության կադրերի հետ մեկտեղ հայտնվեց օնլայն լրատվամիջոցներում ու տարածվեց համացանցով: Մատաղի սեղանների մոտ կատարվածը ոչ մի հեռուստաալիք եթեր չհեռարձակեց:

Ֆեյսբուքում թեժ քննարկում սկսվեց՝ արդյո՞ք պետք էր այդ տեսարանը նկարահանել եւ ցուցադրել: Արդյո՞ք այդ մարդկանց  դեմքերը ցուցադրելով՝ լրագրող չի նսեմացնում նրանց արժանապատվությունը: Մեկնաբանում են մեդիա խմբագիրները:

Գեղամ Մանուկյան
«Երկիր Մեդիա» հեռուստաընկերության լրատվական եւ քաղաքական հաղորդումների տնօրեն 

Կարծում եմ՝ ամեն ինչ էլ պետք է եթեր տալ, փայլփլուն փաթեթեավորված լուրով չես կարող իրադարձությունը ցույց տալ, այդ տեսարանը այդ օրվա կոնտրաստն էր: Իհարկե, պատկերը տխուր էր, բայց համաձայն չեմ, որ դա պետք չէր ցուցադրել տգեղ պատկեր ցույց չտալու համար: Լրագրողի գործն էլ դա է:

Որ քննարկում են, թե՝ « վայ տգեղ էին վարվում այդ մարդիկ», այդ մարդիկ շատ ավելի անկեղծ էին վարվում, որովհետեւ նրանցից շատերը սոված էին, քան մեր հայ լրագրողները, որոնք այդ մարդկանցից շատ ավելի կատաղած, անիմաստ ընկնում են ինչ-որ բանի վրա:

Սա լրագրողի էթիկայի հարց է, որը մեզ մոտ իսպառ բացակայում է՝ այդ տատիկներին ու պապիկներին այդ դեմքերով ցույց տալը:  Չգիտեմ, գուցե պետք էր կամ դեմքերը այդքան հստակ ցույց չտային կամ մեջքից նկարեին, բայց տատիկ-պապիկներին հարգեին:

Պետրոս Ղազարյան
«Կենտրոն» հեռուստաընկերության «Ուրվագիծ» հաղորդաշարի հեղինակ

Իհարկե, միանշանակ պետք է եթեր տալ: Արժանապատվությունը նսեմացնելու մասին այդ մարդը պետք է տվյալ պահին մտածի, ոչ թե լրագրողը, որը ցույց է տալիս նրան: Մենք Սովետական միության ժամանակ տեսել ենք այդ ամենը, երբ բարձր գաղափարներից ելնելով՝ ինչ-որ բաներ արգելում էին, այդ ամեն ինչը միշտ ի վերջո շուռ է գալիս հասարակության, պետության եւ մարդու դեմ:

Ես չեմ մտածում, որ եթե մեկը սեղանից բան է գողանում ու լցնում է իր պայուսակի մեջ, ու դու դա նկարում ես, այդ մարդուն վիրավորում ես: Թող վիրավորվեն իշխանությունները, որ մարդկանց հասցրել են թշվառ վիճակի:

Խոշոր պլաններով նկարելն էլ կարծում եմ՝ լրիվ էթիկայի մեջ է. այսինքն՝ մենք պետք է թաքցնե՞նք, որ մենք թշվառության, բարոյական նման անկման ենք հասել: Եթե օրգանիզմը հիվանդ է լինում, այդ հիվանդությունը թաքցնելով՝ ինչի՞ ես հասնելու, միայն մի բանի՝ որ այդ օրգանիզմը մահանա: Թաքցնենք, որ ի՞նչ լինի, որ բուժման շանս չունենա՞նք:

Գեւորգ Ալթունյան
Հանրային հեռուստաընկերության լրատվական եւ վերլուծական հաղորդումների տնօրեն

Գոնե իմ տեսած կադրերում հստակ երեւում էր, որ այնտեղ հավաքված մարդկանց մի որոշակի մաս, որը ագրեսիվ կերպով ցանկանում էր որքան հնարավոր է շատ ուտելիք վերցնել, սոցիալական խնդիր ունի: Եվ այս պարագայում նկարահանել այդ ամենը եւ ցույց տալ, չեմ կարծում, թե կոռեկտության որեւէ տարր իր մեջ պարունակում է:

Որովհետեւ երբ գիտես, որ մարդը ինչ-որ բանի կարիք ունի եւ նրա համար դրանից օգտվելու հնարավորություն է ստեղծվում, բոլորովին էլ բացառված չէ, որ հրմշտոց առաջանա, մանավանդ որ սեղանը, ինչպես տեսանք, փոքր էր, իսկ մարդիկ շատ էին, այսինքն՝ հրմշտոց առաջանալու հավանականություն կար:

Սա կազմակերպիչների խնդիրն էր. պիտի հաշվի առնեին՝ ինչքան մարդ է գալու, եւ այնպես կազմակերպեին սեղանները, որ բոլորին հնարավորություն ընձեռվեր:

Ես երբեք նման բան չէի նկարահանի եւ չէի ցուցադրի, որովհետեւ ցուցադրել, թե ինչպես է խեղճ մարդը ցանկանում մի կտոր ավել հաց վերցնել, լրագրողական որեւէ էթիկայից դուրս եմ գնահատում:

Արտակ Հերիքյան
«Արմենիա» հեռուստաընկերություն, հեռուստալրագրող

Եղել է հանրային միջոցառում, եւ կարծում եմ՝ ճիշտ է ոչ միայն եկեղեցու օծումը ցուցադրել, այլ նաեւ այն, ինչ տեղի է ունեցել դրանից հետո: Բայց այստեղ վերապահում կա: Այո՛, ցուցադրել, բայց ոչ, ասենք, մարդկանց դեմքերի վրա ֆիքսվելով: Ցուցադրել՝ հաշվի առնելով այդ մարդկանց չխայտառակելը:

Օրինակ՝ արտասահմանում դպրոցը նկարահանելիս խոշոր պլանով դեմքեր չես կարող ցուցադրել: Կամ փողոցում, սրճարանում նստած մարդկանց կարելի է ցույց տալ, բայց նրանց դեմքերը խոշոր պլանով՝ ոչ: Զանգվածային միջոցառում է, ես հասկանում եմ, որ բոլորի դեմքերը փակել չէր ստացվի, բայց պետք էլ չէր անել այն, ինչ տեսա ինտերնետային ռեպորտաժներից մեկում՝ մոտենալ այդ մարդկանց եւ հարցեր տալ:

Գնել Նալբանդյան
 «Արմնյուզ» հեռուստաընկերության խմբագիր

Բարդ խնդիր է, եւ ամեն հեռուստաընկերություն ինքը պետք է որոշի եթեր տալ, թե չտալ, որովհետեւ դա էթիկայի որոշակի նորմերի է առնչվում, որոնք խմբագրության քաղաքականությանը կա՛մ հակասում են, կա՛մ նույն ուղղության մեջ են:

Օրինակ՝ «Արմնյուզ»-ը այդ կադրերը չի հեռարձակել, մենք միայն ասել ենք, որ վերջում լինելու է մատաղ: Ինտերնետում, «Ազատություն» ռադիոկայանի կայքում տեսել եմ եւ ճիշտն ասած՝ ինքս էլ չեմ կողմնորոշվում պետք է հեռարձակել, թե ոչ, որովհետեւ եթեր ես տալիս, դառնում է ինչ որ մի բարոյախրատական նոտա պարունակող լրագրողական խոսք, եթեր չես տալիս՝ լիակատար ինֆորմացիա չես տարածում:

Այնպես որ, սայրի վրայով գնալու պես մի բան է՝ մի քիչ սխալ կառուցես խոսքդ, կարող է տհաճ հետեւանքներ ունենալ հեռուստաընկերության համար, որովհետեւ քեզ անմիջապես կարող են մեղադրել, կողմնակալության եւ ուղղորդված տեսանյութ տրամադրելու համար:

Աննա Բարսեղյան
Գեղամ Վարդանյան