Իրական ժամանակում դատական պրոցես լուսաբանելը բարդ է: Առավել բարդ է, երբ գլխավոր մեղադրյալը նախկին բարձրաստիճան պաշտոնյա է, իսկ գործն ունի լայն հանրային հնչեղություն:

Իրավապաշտպան Զարուհի Հովհաննիսյանի կարծիքով կարևոր է լրագրողների ոչ մակերեսային, հետևողական մոտեցումը.

«Սովորաբար, երբ լրատվական առիթը պայթում է, բոլորը սկսում են լուսաբանել, իսկ երբ քնում է, դադարում են լուսաբանել»:

Նրա կարծիքով դատական իշխանությունների կոռումպացված և ոչ անկախ լինելու մասին պետք է գրել հենց հեղափոխության առաջին օրվանից, մինչ սաբոտաժների ականատեսը դառնալը:

«Եթե ասում ենք, որ դատական համակարգը օրենքից դուրս է, ուրեմն պետք է փաստենք նաև, որ ժողովրդավարությունը հաստատված չէ»:

Զարուհին ասում է. «Եթե իշխանությունները կարող էին տրվել էյֆորիայի, պոպուլիզմի, ծուլության, գայթակղություններին, ապա լրատվամիջոցները անընդատ պետք է հիշեցնեն խնդիրների մասին: Հենց հիմա, երբ հայտարարվել է, որ կոռուպցիան արմատախիլ է արվել»:

Հեղափոխությունից հետո շատ լրատվամիջոցներ վերադիրքավորվել են, դառնալով հեղափոխության օրակարգին կամ հավատարիմ, կամ դեմ:

Եվ բնական է, որ պակասել են վստահելի աղբյուրներից օգտվելու հնարավորությունը.

Զարուհի Հովհաննսիյանը համարում է, որ շատ լրատվամիջոցներ այնքան ուղղորդված են (թե՛ դեմ, թե՛ կողմ), որ դա արդեն վիրավորական է լսարանի համար:

Դարակում

Այսօր առաջարկում եմ դիտել իրավաբանական դրամա՝ «Լավ պայքար» (The Good Fight) Թրամփի դարաշրջանում տեղի ունեցող տարբեր իրավաբանական կազուսների մասին:

Սերիալում բոլոր գլխավոր հերոսները իրավաբաններ են:

Օրենքների կծիկը բացվում է, խճճվում: Դատավորները, պաշտապաններն ու դատախազները փորձում են հասկանալ, թե, օրինակ, ինչպես դատել թվային դարում խոսքի ազատության ճնշման դեպքերը, ռեալիթի շոուներում բաց տեսարանները, սոցցանցերում ապրող թրոլերին:

Եվ կարևորը, ինչպես օրենքների ճկուն մեկնաբանությամբ շատ մեծ գումար աշխատել: Պաշտպանելով, իհարկե, նրանց, ում արժե պաշտպանել: